W świecie edukacji często mówimy o zmianie językiem logiki. Mamy diagnozę, plan działań, harmonogram, cele. Wszystko poukładane. Racjonalne. Przewidywalne. I nagle… coś nie działa. Zespół nie reaguje. Pojawia się opór, pasywność albo pozorna zgoda bez zaangażowania.
I wtedy pojawia się pytanie: „Ale przecież wszystko miało sens. Czemu nie idzie?”
Bo zapomnieliśmy o jednym: zmiana nie dzieje się w Excela. Zmiana dzieje się w ludziach. A tam mieszkają emocje.
W każdej zmianie są lęki. Niepewność. Opór. Frustracja. Czasem złość, czasem bezradność. I one nie są sygnałem, że ludzie są „trudni”. Są sygnałem, że przeżywają coś realnego. Że ta zmiana dotyka ich tożsamości, ich sposobu pracy, ich wartości. A może – ich wcześniejszych doświadczeń, w których zmiana znaczyła: „znowu coś odgórnie, bez sensu, zniknie za dwa miesiące”.
Liderzy często próbują emocje „zminimalizować” albo „przegadać”. Ale emocje nie znikają od argumentów. One potrzebują przestrzeni. Nazwania. Zobaczenia. Uznania. Bo dopiero wtedy mogą się przekształcić w coś, co niesie działanie.
I tu jest klucz: emocje to nie problem. To energia. I ta energia może pchać zmianę do przodu – jeśli damy jej sens i kierunek. Ale jeśli ją zignorujemy, stanie się hamulcem. Albo jeszcze gorzej – niewidzialną miną, która wybuchnie, gdy najmniej się tego spodziewamy.
Dlatego skuteczny lider nie tylko pyta „co sądzicie?”. Pyta też: „co czujecie, kiedy o tym rozmawiamy?”. Bo wie, że tylko wtedy, gdy ludzie mogą być w pełni sobą w procesie zmiany, ta zmiana staje się realna.
Czy w Twojej szkole lub zespole emocje są traktowane jako ważny element zmiany – czy raczej coś, co trzeba „opanować”? Co Twoim zdaniem mogłoby pomóc ludziom otwarcie wyrażać swoje obawy i wątpliwości?
Podziel się swoimi doświadczeniami – każdy głos może pomóc innym.
Jeśli chcesz świadomie prowadzić zmianę w szkole, zapraszamy Cię na szkolenie online „Zarządzanie zmianą w szkole”: https://instytutkrytycznegomyslenia.pl/oferta/dla-dyrektorow/zarzadzanie-zmiana/
