Konflikt – już na samo to słowo zdecydowana większość osób czuje dyskomfort. Nie chcemy mówić o konfliktach, nie chcemy w nich uczestniczyć, nie lubimy ich rozwiązywać. Najlepiej, aby w ogóle ich nie było!

Ale są z nami, każdego dnia.

Jest ich tysiące, od tych najprostszych „kawa czy herbata”, po te bardziej złożone, trudne, pełne emocji. Mamy konflikty

z samym sobą (wewnętrzne dylematy) oraz konflikty z innymi ludźmi w życiu osobistym, jak i zawodowym.

Konflikty są permanentną częścią naszego życia.

To dlaczego, skoro są z nami całe życie, nie potrafimy o nich rozmawiać, a tym bardziej ich rozwiązywać?

Bo praktycznie nikt nas tego nie nauczył?

Elijjahu Goldratt (twórca TOC) mówił, że konflikty są powodem wszystkich trudności występujących w organizacjach. Konflikt nienazwany oraz nierozwiązany przynosi same szkody – wypala nas, odbiera nam całą motywację do pracy, kosztuje nas mnóstwo energii i zdrowia. Organizacja, która jest pełna nierozwiązanych konfliktów nie może być efektywna, nie może być przyjemnym miejscem do pracy.

Polskie szkoły niestety są takimi organizacjami – pełnymi konfliktów. Dlaczego?

Bo zarówno dyrektorzy jak i nauczyciele nie wiedzą jak rozwiązywać swoje konflikty, a czasami nawet nie są zainteresowani rozwiązaniem istniejących konfliktów. Ale takie nierozwiązane konflikty są jak nowotwór – powoli, w ciszy się rozprzestrzeniają, przynoszą smutek, cierpienie, zniechęcenie. Są powodem wysokiej rotacji nauczycieli, są powodem wypalenia zawodowego.

Czy możemy sobie pozwolić na to, aby NIC z tym NIE robić?

Zdecydowanie nie, bo szkoła musi być organizacją, która się rozwija, która jest dobrym, przyjemnym miejscem do pracy dla nauczycieli.

Zdecydowanie nie, bo nasi uczniowie widzą, czują, że ta szkoła, to miejsce nie jest przyjemne, że nauczyciele są ze sobą skłóceni. To wszystko negatywnie wpływa na ich emocje, na ich zaangażowanie, na ich zniechęcenie do codziennego przychodzenia do takiego miejsca.